همت آقای رییس شورای شهر برای حذف نشانه های فرهنگ زرتشتی جنبه استعاری
جالب توجهی داره. گویی معمار زمان در کارش ناتوان بوده و گچ و کاردک را به
روحانی شهرساز سپرده تا به مصاف تاریخ غنی و پیچیده یک سرزمین کهن برود.
کاش کبکان خوشخیال روزی متوجه شوند که خوب یا بد این تاریخ با برف و حذف و
انکار و لجاجت قابل تغییر نیست. گویی با پیگیری جدی و شبانه روزی رئیس دولت
پیشین، فرهنگ ناشکیبای «هویتی» از کیهان و بولتن های محرمانه به کوچه و
بازار و سطح (و شورای) شهر سرایت کرده است. اما بودای بردبار را چه هراس از
ترقه های طالبانی مدعیان انحصاری ایمان. در مصاف با تاریخ، لگداندازان
سنگین وزن تر هم به خاک افتاده اند. نمونه آن مورخانی اند که با تیغ تیز
سانسور به جان تمدن متکثر و چندفرهنگی این سرزمین افتاده اند اما امروز با
کاردک هایی شکسته و نفس هایی بریده و حقارتی رسوا یادگاری ندارد جز خراشی
بر سرو هزاران ساله تاریخ.
به بهانه این «شوخی» خوشخیالانه شیخ شورا، به یک نمونه از ترقه اندازی
های تاریخ نویسان منکراتی پس از انقلاب پرداخته ام. سفرنامه میرزا ابوالحسن
خان ایلچی به «تصحیح» حسن مرسلوند. در ویرایش مرسلوند از سفرنامه اشتباهات
بسیاری به چشم می خورد. اما این دست اشتباهات و کم کاری ها، گرچه به
اعتبار کاری که به وسواسی محققانه نیاز دارد لطمه می زند، اما به اندازه
نوع درک مصحح از تاریخ و رسالت تاریخ نگار نگران کننده نیست.
تابناک
وحید وحدت زاد، دکترای معماری دانشگاه تگزاس
اصل مقاله را کاش منتشر کرده بودیدhttp://vahidvahdat.blogfa.com/post-255.aspx
یکی نیست بگه آخه جای روحانی در شورای شهره؟برادر من تو برای آموزش مسائل دینی و فقهی تربیت شدی بزار برو همونجا کار کن.
طبیعی وقتی یک روحانی خودشو وارد امور اجرایی یک شهر بکنه دیگه از مردم توقع داریم متناسب با تخصصشوون کار پیدا کنن.
اونوقت از پزشکان ایراد می گیریم که چرا زدن تو کار ساخت و ساز.
با مورد دوم کاملا موافقم.چون نون و آب خوبی توش داره