یزد را می‌توان شهر تصاویر عاشورایی نامید، تصاویری از هنر مردمانی که در رگ، رگ حیاتشان عشق و عاطفه و ایمان جاری است.
در گوشه گوشه این شهر، تصاویر عاشورایی به عیان رخ می‌نماید، محرّم یزد که دیگر عاشورای مجسّم است، دسته‌ها، علم‌ها ، نخل‌ها و هیئت‌‌ها و مردمان، همه عاشورایی اند. سیه پوش و سوگوار چون شام غریبان فرزندان حسین.
در جای جای این شهر، نمادهای عاشورایی دیده می‌شوند. سقّاخانه‌ای که به یاد سقّای لب تشنگان، ابوالفضل العبّاس سیه پوش است. هر جرعه‌ی آبی که نوشیده می‌شود، بر شمر و یزید، این ستمگران روز عاشورا، لعنتی فرستاده می‌شود.
آب انبارها، یادگاری است از لب تشنگی سرور آزادگان در صحرایی که آب نبود، در بیت، بیت اشعار کتابه‌های آب انبار، یاد عاشورا موج می‌زند.
یزد، شهر حسینیه‌هاست، حسینیه یعنی یاد حسین، حسینیه؛ یعنی عشق حسین، حسینیه؛ یعنی زنده است حسین.
یزد ما کوی و کوچه و برزن و میدان امام حسین دارد؛ یزد ما مسجد و دبستان و دبیرستان ، مجتمع و بیمارستان امام حسین دارد. حتّی خانه‌ی امام حسین و صدها عزاخانه‌ی حسین، یعنی؛ عشق است حسین.
حسین، نام همه‌ی یزدیان عاشق است. حسین، نام آبادی‌هایی است که به او عشق می‌ورزند و حسین آباد هستند. حسین، نام نقش بسته بر تمامی بناها و ساختمان‌های یزد است، اصلاً، حسین، نام یزد است."