باز هم ایام سوگواری یگانه انسان بزرگ جهان فرا رسید. باز هم ایام رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و فقدانش، قلب همه مسلمانان را به درد آورد.
به راستی تاکنون انسانی زاده نشده و زاده نخواهد شد که مرتبتی از پیامبر اکرم (ص) برتر باشد. پیامبری که در بیست و سه سال رسالتش چه بی مهری ها از سوی قومش دید، اما دم برنیاورد و با قلبی آکنده از محبت آنان را به خیر و نیکی دعوت کرد برگزیده ای که با تحمل تمامی این درد ها، در هنگام جان سپردنش با چشمانی غرق در اشک از خداوند متعال خواستار شفاعت قومش بود و چه زیباست پاسخ خداوند که به محمد(ص) می فرماید: «آنقدر از قومت به خاطر تو ببخشم تا از من خدا راضی شوی.»
شخصیت پیامبر اکرم(ص) همواره زیر ذره بین مورخان بسیاری بوده است. بعضی از آن ها جهات مثبت زندگی ایشان را مطرح ساخته و بعضی دیگر به انتقادهای بی پایه پرداخته اند ولی آنچه آشکار است این است که در میان تمامی پیامبران و قهرمانان جهان تنها انسانی که زندگی اش سرشار از نور و روشنی است و هیچ گونه پلیدی در وجودش راه ندارد، کسی نیست به جز پیامبر گرامی اسلام(ص) تا آنجا که بزرگان غیر مسلمان نیز درباره او اظهار نظراتی جالب داشته اند:
پیرسیمون لاپلاس، منجم و ریاضیدان معروف فرانسوی قرون 18 و 19میلادی که نظریات او تحولات بزرگی در نجوم ایجاد کرد، در مورد دین مبین اسلام چنین اظهارنظر نموده است: «گرچه ما به ادیان آسمانی عقیده نداریم ولی آئین حضرت محمد(ص) و تعالیم او، دو نمونه اجتماعی برای زندگی بشریت است؛ بنابراین اعتراف می کنیم که ظهور دین او و احکام خردمندانه اش، بزرگ و با ارزش بوده و به همین جهت از پذیرش تعالیم حضرت محمد بی نیاز نیستیم.» (به نقل از مجله مکتب اسلام اردیبهشت 52 صفحه۶۹)
ولتر فرانسوی ، در کتاب اسلام از نظر ولتر، در صفحه 28 و 53 گفته است: «حضرت محمد بی گمان مردی بسیار بزرگ بود. وی جهانگشایی توانا، قانونگزاری خردمند، سلطانی دادگر و پیامبری پرهیزگار بود. او بزرگترین نقشی را که ممکن بود در مقابل چشمان مردم عادی ایفا کند در روی زمین ایفا کرد.»
چه شایسته است ما انسان ها چنین شخصیتی را الگوی خود قرار دهیم؛ الگویی که خداوند متعال او را بهترین سرمشق برای تمامی انسان ها معرفی می کند: «لَقَدْ کانَ لَکُمْ فیٖ رَسولِ اللّٰهِ اُسْوَةٌ حَسَنَة»؛ با ویژگی هایی همچون صداقت و شخصیت والا، قاطعیت و ایمان، هماهنگی گفتار و کردار، مهرورزی، تواضع و فروتنی و... که هیچ انسانی تاکنون نتوانسته آن ها را در حد کمال در درون خود بپروراند و اگر بتوانیم هر اندازه که توانایی داریم برای رسیدن به این صفات تلاش کنیم، بلاشک مردم سراسر دنیا نسبت به جهان اسلام تصویری دگرگون خواهند داشت و گرایش به اسلام روز به روز افزایش پیدا خواهد کرد.
سخن را با ابیاتی زیبا و محکم از حکیم بزرگ کشورمان، ابوالقاسم فردوسی به پایان می برم که هزار سال است ما را به پیروی از این الگوی بزرگ بشریت فرا می خواند:
تو را دین و دانش رهاند درست
در رستگاری ببایدت جست
وگر دل نخواهی که باشد نژند
نخواهی که دائم بوی مستمند
به گفتار پیغمبرت راه جوی
دل از تیرگیها بدین آب شوی...
امیرحسین شاکری شمسی