دندان‌های دائمی در کودکان از سن شش سالگی شروع به در آمدن می‌کنند. وقتی کودک رشد می‌کند جوانه‌هایی که از فک بیرون زده است به کندی حرکت می‌کنند.
در این زمان است که ریشه دندان‌های شیری کم کم تحلیل می‌روند و لق می‌شوند و به مرور زمان نیز می‌افتند و جای خود را به دندان‌های دائمی می‌دهند. از زیر دندان‌های شیری که لق شده‌اند، دندان‌های دائمی بیرون می‌آیند. دندان‌های 1 تا 5 نیم قوس فکی که به جای دندان‌های شیری در می‌آیند دائمی هستند و در این دوره است که در دهان کودک هم دندان شیری وجود دارد و هم دندان دائمی و به همین دلیل به آن دوره دندانی مختلط گفته می‌شود. در نهایت نیز 32 دندان دائمی جایگزین 20 دندان شیری در کودکان می‌شوند.
در مواردی هم پیش می‌آید که گاهی دندان اضافه شیری در دهان آنها رشد می‌کند که در اکثر موارد تنها دندانپزشک قادر به تشخیص آن خواهد بود، مگر این که مادر حساس باشد و مدام با لمس دندان‌ها با دست آنها را بشمارد و به این قضیه پی ببرد، اما در نهایت تمام دندان‌های شیری می‌افتند.
در چه مواردی دندان اضافی دائمی در دهان کودک رشد می‌کند؟
به طور کلی، رویش دندان‌های اضافی دائمی در دهان با بیماری و سندرم ارتباط دارد. البته گاهی این دندان‌های اضافی در کودکانی دیده شده است که هیچ سابقه ژنتیکی در آنها وجود نداشته است.
این اتفاق به این ترتیب می‌افتد که در زمان رشد دندان، تیغه دندانی تقسیم می‌شود و به جای یک دندان، دو دندان از فک بیرون می‌آیند. این دندان‌ها ممکن است در هر جایی از فک بیرون بزنند، اما بیشتر در فک بالا وجود دارند.
درمان رویش نابجای دندان‌های دائمی در کودکان
به والدین توصیه می‌شود در زمان رویش دندان دائمی اضافه نگران نشوند و بهترین کار این است که در اولین فرصت کودک را نزد دندانپزشک کودکان ببرند تا درباره آن تصمیم درست گرفته شود. هر چه زودتر برای درمان اقدام شود هم کودک دردسر کمتری را تحمل خواهد کرد و هم این که از نظر هزینه به نفع آنها خواهد بود. البته در بهترین حالت باید کودک از زمان رویش دندان‌ها تحت نظر دندانپزشک متخصص باشد تا در صورت بروز هر عارضه‌ای سریع‌تر برای درمان اقدام شود.
در اکثر موارد دندان اضافی باید از دهان خارج شود. در برخی موارد نیز پیش می‌آید که دندان اضافی در جایی رشد می‌کند که دندان طبیعی به شکل مادرزادی وجود ندارد و به این ترتیب از دندان اضافی استفاده می‌شود.