امیرترقی نژاد
1.سالهای سال است که پشت میز تحریریه ،اخبار ریز و درشت مملکت را مرور و تنظیم می کند.با خیلی از بزرگان در ارتباط است و وقتی معضلی را در جامعه می بیند بعنوان چشم بیدار جامعه با مدیران درارتباط می گذارد و با شفاف سازی در راستای هرچه بهتر شدن امور،تحلیل و گزارش ارائه می کند.او یک خبرنگار است ،با زندگی ساده ای که برای خود و خانواده اش جمع و جور نموده شاید با یکسری اطلاعات رپرتاژی هم اکنون می توانست زندگی مرفه ای ساخته باشد،اما او هرگز چنین نکرده است، چرا که به باور این قشر افرادی که در این مسیر قدم برداشته اند نمی توان به انها خبرنگار یا روزنامه نگار گفت،یعنی در یک کلام ؛آنها روزنامه نگار نیستند.
2.این روزها وضعیت معیشتی خبرنگاران کشورحال و روز خوشی ندارد اما با این همه، با صداقت ودرستی بواسطه این که درسالهای نه چندان دور اساتید رشته روزنامه نگاری در کلاس به او آموخته بودند که شرافت روزنامه نگاری به سادگی بدست نخواهد آمد، در مسیر روشن اطلاع رسانی قدم روبه جلویی برداشته اند.نگاهی واقع بینانه به وضعیت اطلاع رسانی در سالهای اخیر نشان می دهد که اگرچه بعضا زد و خوردهای غیر اخلاقی هم به وفور در این کانال ارتباطی دیده شده است اما وضعیت حرفه ای اطلاع رسانی و نشر ان در جامه به استانداردهای حرفه ای نزدیک شده است.درست است که با استانداردهای کشور توسعه یافته فاصله بسی زیاد را نشان می دهد اما باید درک کرد این مسیر ناهموار در کشور ما نیازمند هزینه دادن روزنامه نگاران در بعد مادی و معنوی تعریف شده است.حتی به قول یکی از اساتید روزنامه نگاری هیچ چیزی بدون هزینه در مسیر رفاه و آسایش قرار نمی گیرد.برای نمونه، همین کافی است که بگوییم شهید صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی در 17مرداد شهید شد و جان خود را از دست داد تا امروز من و شما با نام روز خبرنگار باصدای بلند بتوانیم از حقوق حرفه ای خود خرف بزنیم.
3.روز نامه نگار و خبرنگار ایرانی طی سال های گذشته درمسیر هزینه دادن ،جدا از همه بداخلاقی های صورت گرفته از سوی برخی سیاسیون هزینه های گزافی را داده اند.احضار،تعطیلی نشریه،خود سانسوری ونگاه بدبینانه برخی روابط عمومی ها چیزی نیست که خواسته باشیم براحتی از کنار ان بگذریم.ولی با همه این ناهمواری ها، روزنامه نگار از خود هزینه کرده است و برای روند روبه جلو کشور از جیب و جان خود هزینه داده است.این مقوله و متغیرهای که هر کدام از انها در نشست های تخصصی و حتی در پایان های نامه های روزنامه نگاری به رشته تحریر درآمده است در اخر سر به یک مسئله ختم و نشان داده می شود؛و ان اینکه روزنامه نگار ایرانی اگر چه از حال و روز خوشی برخوردار نیست اما قرار نیست شرافت حرفه ای خود را به آسانی به فروش رساند.
4.حاکمیت باید تلاش دو چندانی از خود نشان دهد که بعد تک صدایی در جامعه به چند صدایی حرکت کند.اگرچه این موضوع از دوم خرداد 76رو به جلو و مثبت بود اما همچنان بعد از گذشت سالها پارازیت هایی دران دیده می شود که با اصلاحیه های قانونی و کمی نگاه مهربانه تر می توان برای روند سازندگی کشور از ان استفاده کرد.نگاه تزریقی و تک بعدی در جامعه ای که می خواهد حرفی برای گفتن داشته باشد و از همکه مهمتر به سمت توسعه قدم بردارد مردود است.شکی نیست که حاکمیت هم با توجه به نگاه دینی و ارزشهایی که در جمهوری اسلامی به ان تاکید شده است بدنبال توسعه همه جانبه است که این مسئله فقط در صدای چند بعدی رنگ و روی واقعی به خود می گیرد.