زیلو یکی از کهن‌ترین فرآورده‌های دست بشر است كه مردم شهر تاريخي میبد آن را از بافته‌هاي بومی خود می‌دانند و معتقد هستند که این بافته حاصل تفکر و خلاقیت مردمان این منطقه است.
اين هنر زماني با گوشت و پوست مردمان ميبد عجین بود و آن را با جان و دل نگهداری می‌کردند اما با پیشرفت تکنولوژی و با روی کار آمدن فرش‌های ماشینی و موکت، این هنر صنعت مورد بی‌مهری قرار گرفت و می‌رفت تا كاملاً به فراموشي سپرده شود.
اما در سال‌های اخیر و به همت برخي از فعالان قديمي اين هنرصنعت بار ديگر شاهد تحولاتی در این حوزه بوديم به طوري كه نه تنها اين هنرصنعت قديمي احياء شد بلكه امسال در ليست ميراث جهاني يونسكو نيز قرار گرفت.
«سعيد اشتري» يكي از فعالان عرصه زيلوبافي در ميبد كه تلاش‌هاي زيادي نيز براي احياي اين هنرصنعت انجام داده است، در مورد اقداماتش در اين حوزه مي‌گويد: برای اولین بار در سال ۸۲ و با پیام امام جمعه شهرستان که برای احیا و راه‌اندازی این هنرصنعت تأکید داشتند، اولین کارگاه زیلو در میبد را راه‌اندازی کردم زیرا با وفات هنرمندان زیلوباف شاهد افول اين هنر فاقد گذشته‌ي مکتوب بوديم.
وي اضافه مي‌كند: البته اولين گام در اين رابطه انتقال و آموزش اين هنر كه عمدتاً يك كار مردانه محسوب مي‌شود، به نسل جدید بود لذا در اين مورد زمینهای فراهم شد تا بانوان نيز به این عرصه روی آورند كه مورد استقبال خوبی قرار گرفت و با استقبال بانوان توانستیم از این کارگاه به نحو احسن استفاده ببریم.