به احترام جانباز ... برپا !

به جاودانگي رسيده اي جانباز، مرگ کوچک تر از آن است که به ساحت تو قدم بگذارد، که تو به هر روز يک بار شهيد مي شوي، اصلا در تو رودخانه شهادت جاري است و جان تو به چنان سياليتي رسيده که مظهر جريان شهادت شده است. پس اگر ذکر و ياد شهدا، کمتر از شهادت نيست، که چنين هست و کلام نوراني رهبر فرزانه انقلاب آن را شهادت مي دهد و باز اگر ذکر ياد و نام شهدا به نص کلام مقام ولايت فريضه هست، که هست؛ از تو گفتن و نوشتن و خواندن هم شکوه انجام يک فريضه را دارد.

فريضه اي که با نيت قربت الي ا...، با طهارت جان و واژه و قلم بايد به جا آورد، هرچند – با هزار تأسف – افراد نابجا، درباره تو نابجا کم سخن نگفته اند، اما اهل حق هم، به شرح جهاد تو، به شکوه عظمت تو کم قلم نزده اند و سخن نگفته اند، با اين همه اما، حق تو ادا نشده است که تکليف قضا شده اي است بر شانه هاي ما و خدا کند، به انجام آن برخيزيم، خدا کند پاها را تاب ايستادن باشد و زبان را تاب گفتن، خدا کند...

آي جانباز! تو را به نام حضرت عباس(ع)، آن بزرگمرد کربلا، بزرگ داشته اند، پس همان طور که روضه عباس را، پيش از روضه حضرت سيدالشهدا(ع) مي خوانند، روضه تو را هم پيش از روضه شهيد بايد خواند و از تو بايد گفت، که با نفس هاي خسته، با زخم هاي تازه، با دردهاي درس آموز، همواره به ذکر خدايي و نگاهت مثل نگاه شهيد، سرحدات اين ملک را رصد مي کند و من باور دارم به روز مبادا، - که خدا کند هرگز نرسد – باز تو با همان پيکر هزار زخم، پرچم در اهتزازي خواهي شد که بر شانه تاريخ دفاع مي نشيند.

ايران اين را باور کرده است و تاريخ نيز به احترام تو بر مي خيزد، حتي اگر برخي ها، بنشينند. تو افتخار ايستادگي هستي جانباز حتي اگر تو را پايي براي ايستادن نباشد. وقتي شهيد با دو پوتين کهنه به جاي بال پرواز مي کند، تو هم بدون پا مي تواني بايستي و ما به احترام تو مي ايستيم، جانباز... 

غلامرضا بنی اسدی